Ο Δημήτρης, ο αντρούλης μου, είναι καλοφαγάς. Του αρέσει το ωραίο, το περιποιημένο και το νόστιμο φαγάκι. Είδε και απόειδε ο έρημος με τη γυναίκα που έμπλεξε που γυρνάει στο σπίτι από το γραφείο μετά από αυτόν και αποφάσισε να αναλάβει δράση. Η οικογένεια έπρεπε να τραφεί. Τα παιδούλια θα γύριζαν στο σπίτι από το σχολείο πεινασμένα. Αδικαιολογήτως πεινασμένα βέβαια, γιατί στο σχολείο τρώγανε. Αλλά άβυσσος η ψυχή και κυρίως το στομάχι του παιδιού…
Έτσι λοιπόν ο Δημητράκης μου μπαίνοντας στο λεωφορείο της επιστροφής από τη δουλειά του, όσο εργαζόταν στο κέντρο της πόλης, οραματιζόταν το δείπνο που θα παρέθετε στην οικογένεια. Και, λαιμαργούτσικος καθώς είναι, σκεφτόταν και ωραία και νόστιμα και …πολλά. Τα λέω όλα αυτά σε παρελθόντα χρόνο, γιατί τώρα που το γραφείο του είναι κοντά στο σπίτι, δεν προλαβαίνει να οραματιστεί και πολύ. Ίσα-ίσα προλαβαίνει να ανακαλέσει παλαιότερο οραματισμό, για να τον εκτελέσει πάραυτα. Τυχεροί εμείς που τα απολαμβάνουμε.
Γυρίζω από το γραφείο πτώμα το βράδυ και, πλησιάζοντας κάτω από τη βεράντα των κουζινών της πολυκατοικίας, με τυλίγει σαν πέπλο ευωδιά από θείο φαγητό. «Τυχεροί», λέω μέσα μου, «αυτοί που θα το απολαύσουν». Και, ω του θαύματος! Δρασκελίζοντας το κατώφλι του σπιτιού μου αντιλαμβάνομαι ότι στο σπίτι μας συντελείται το θαύμα αυτό! Τι να σας λέω τώρα…
Για να μην σας ταλαιπωρούν λοιπόν επί ματαίω οι σιελογόνοι αδένες σας, ιδού τα αχτύπητα γεμιστά του Δημήτρη μου:
Παίρνουμε μικρές ντομάτες και πιπεριές, για να έχουμε τη χαρά να φάμε και πολλές χωρίς να ακουστεί μπαμ.
Τους κόβουμε το καπάκι τους από τη μεριά του κοτσανιού, χωρίς να αποχωριστεί το καπάκι και τις αδειάζουμε σε ένα μπωλ, αφού καθαρίσουμε τις πιπεριές από τα σποράκια. Αλατίζουμε ελάχιστα το εσωτερικό. Ό,τι βγάλαμε από τις ντομάτες και τις πιπεριές, το περνάμε απαλά στο μπλέντερ (με ένα και μοναδικό βζουτ). Όχι υπερβολές και μας γίνουν ντοματοπιπεροχυμός…
Προσθέτουμε από 1 κουταλιά ρύζι για γεμιστά για το κάθε ζαρζαβατικό.
Αλατίζουμε, πιπερώνουμε, προσθέτουμε τριμμένο κρεμμύδι, ½ φλυτζάνι λάδι, ένα πακετάκι κουκουνάρι, ½ φλυτζάνι ξανθιά σταφίδα, φρέσκο δυόσμο, άνηθο, μαϊδανό και σαφράν.
Ανακατεύουμε με ένα κουτάλι.
Γεμίζουμε τα ζαρζαβατικά κατά τα ¾, γιατί το ρύζι φουσκώνει και θα σκάσουν. Με ό,τι έχει περισσέψει από το μείγμα της γέμισης γεμίζουμε τα κενά ανάμεσα στις ντοματοπιπεριές.
Τα βάζουμε στο ταψί, αλατίζουμε από πάνω (κατά προτίμηση με χοντρό αλάτι) και ραίνουμε με λίγο λάδι. Προσθέτουμε ένα ποτήρι νερό στο ταψί.
Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για μιάμιση ώρα, μέχρι να ζαρώσουν οι πιπεριές.
Σβήνουμε το φούρνο και αφήνουμε το φαγάκι μας να ξεκουραστεί.
Φάτε το και θα με θυμηθείτε!
